وَكَفَى بِاللّهِ وَكِيلاً

آنچه در آسمان و زمین است برای خداست، کافی است خدا نگهبان آن باشد.(وَكَفَى بِاللّهِ وَكِيلاً )

دو شب پیش، من و بابایی بردیمت پارک و ساعت یازده شب برگشتیم خونه.

من رفتم سراغ آشپزی توی آشپزخونه و بابایی هم سرگرم کارای خوش بود.

در حالیکه تو اصلاً تنهایی نمیری توی اتاقت بازی کنی، اون شب رفته بودی توی اتاقت تا بازی کنی

یهو صدای وحشتناکی از اتاقت اومد، صدای افتادنِ چیزی و بدتر از اون اینکه هیچ صدایی از تو بلند نشد.

من و بابایی پریدیم توی اتاقت

دیدیم که دلاور لباسات کلّا برگشته روی زمین، خودت گوشه ایستادی و گریه میکنی

سریع بغلت کردیم و با گفتن جمله هایی مثل « نترس، چیزی نشده، تو شجاع هستی و ...»  آرومت کردیم.

گویا رفته بودی از توی کشوی لباسات، لباس مورد علاقه ات رو بگیری، کشورو خیلی خیلی تا ته کشیده بودی، و دلاور سقوط کرده بود.

این عکسو یک ساعت بعدش گرفتم، وقتی هنوز هم با وجود افتادن کشوها دنبال لباست می گشتی.

بابایی وقتی رفت کشوهارو بلند کنه، میگفت خیلی خیلی سنگین هستن.

فقط خدای بزرگ رحم کرد و از تو محافظت کرد که کشوها نیفتد روت.

البته توی این عکس نصف کشوهارو بابا مرتّب کرد، وگرنه تمام چهارتاکشو افتاده بود.

اون شب برات اسفند دود کردیم و صدقه دادیم و کلّی از خدای بزرگ تشکّر کردیم که بلایی سرت نیومد.

از فکر این اتّفاق، اون شب من تا صبح تپش قلب شدید داشتم و گاه گاهی حالم یه جوری میشد.

خدای بزرگ، شکرت که مواظب بچّه هامون هستی.

«لَهُ مُعَقِّباتٌ مِنْ بَیْنِ یَدَیْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ یَحْفَظُونَهُ مِنْ أَمْرِ اللَّهِ»؛ رعد، 11«براى انسان از پیش رو و پشت سر، مأمورانى است که همواره او را به فرمان خدا [از آسیب‌ها] حفظ می‌کنند»