غزل در راه بازگشت از مدرسه

دخترم، هر روز ظهر بعد از تعطیل شدن مدرسه ، من هم مثل شاگردام،

با ذوق مدرسه رو به عشق دیدن تو ترک می کنم.

وقتی میام دنبالت و رو صندلی کودک محکم می بندمت اوّلش یه ذرّه بغض می کنی

امّا وقتی می بینی چاره ای نیست و باید تا رسیدن به خونه بشینی، آروم میشی

و از پنجره بیرونو تماشا می کنی

اینقدر نگران سکوتت می شم که گاهی یه گوشه ای می ایستم و نگات می کنم

آفرین به دخمل خوبم که کمربندشو می بنده!!!